Senses -> Acceptatie (Acceptation)
Jouw lichaam verkeerd onbewust in de staat van acceptatie
Sense gaat over ons vermogen om de stroom zintuiglijke data die door ons heen gaat, evenals de energie(velden) om ons heen, vrijwel volledig onbewust te filteren, te beoordelen, te interpreteren en er betekenis aan te verlenen.
Dit is een innerlijk mechanisme dat voortdurend probeert om van een immense hoeveelheid indrukken iets begrijpelijk, logisch of hanteerbaar te maken. Een soort supersensor die, zonder bewuste inspanning, precies registreert wat voor jou belangrijk zou kunnen zijn. Wanneer jouw Sense gericht is op acceptatie, betekent dat dat deze supersensor specifiek is afgestemd op het vermogen om het leven te nemen zoals het komt. Je lijf, niet je hoofd, is daarbij de raadgever. Het weet wat er nodig is om met situaties om te gaan, ook als ze onverwacht, ongemakkelijk of pijnlijk zijn.
Acceptatie als Sense is het diepe, ingebouwde vermogen om de realiteit te nemen zoals die zich aandient. Het verwijst naar de bereidheid om niet in verzet te gaan, maar mee te bewegen met wat er is. Niet omdat je geen mening hebt, niet omdat je niets voelt, maar omdat jouw systeem diep vanbinnen weet: het is wat het is. En als het is wat het is, dan heeft het blijkbaar een plek, een functie, een reden. Mensen met acceptatie als Sense zijn in staat om zonder directe weerstand waar te nemen. Ze proberen niet per se te veranderen wat er gebeurt, maar kijken hoe het zich ontvouwt. In plaats van te vechten tegen de stroom van het leven, stemmen zij zich af op de beweging die het leven zelf al maakt.
Je merkt deze Sense in jezelf aan de manier waarop je met mensen en situaties omgaat. Waar anderen een oordeel klaar hebben, blijf jij neutraal. Waar anderen zich verzetten of druk maken, blijf jij opmerkzaam. In gesprekken hoor je niet alleen wat iemand zegt, je voelt ook waar het vandaan komt. Je ziet meerdere perspectieven naast elkaar bestaan, zonder dat je daar verwarring door ervaart. Je hoeft niet altijd een kant te kiezen, want je weet dat elke kant zijn eigen waarheid draagt. In groepen word je vaak gezien als een verbindende aanwezigheid. Je straalt rust uit, biedt ruimte, en stelt anderen in staat om gewoon te zijn wie ze zijn.
Deze vorm van acceptatie betekent niet dat je alles goedkeurt of dat je geen grenzen kent. Integendeel: je voelt heel helder wanneer iets niet bij je past. Maar je hoeft daar geen strijd van te maken. Je trekt je terug zonder wrok, je laat los zonder schuld. Je hebt geleerd – of je leert nog steeds – dat er kracht zit in overgave. Niet als opgave, maar als een bewuste keuze om te erkennen wat er is. Je hoeft de wereld niet te fixen. Je hoeft mensen niet te veranderen. Je mag aanwezig zijn bij dat wat zich aandient, precies zoals het is.
Je vermogen tot acceptatie maakt ook dat je vaak goed kunt omgaan met verandering. Je weet dat niets blijft zoals het is. Wat vandaag waar was, kan morgen alweer anders aanvoelen. En dat is oké. Je houdt je niet krampachtig vast aan vaste overtuigingen. Je laat ruimte voor verschuiving, voor nieuwe inzichten, voor groei. Daardoor ben je in staat om te leren van ervaringen en om je op een natuurlijke manier aan te passen aan nieuwe omstandigheden. Wat jou beweegt, is geen drang tot controle, maar een diepe wens tot afstemming.
In je persoonlijke ontwikkeling kan het helpend zijn om alert te zijn op waar je weerstand voelt. Niet om die weerstand te veroordelen, maar om te onderzoeken waar je misschien nog iets probeert vast te houden dat je juist mag loslaten. Soms is het krachtiger om niets te willen oplossen, maar gewoon aanwezig te blijven. Dat is voor jou een helende weg: het toelaten van wat er is. Juist dan merk je dat dat wat je toelaat, zijn macht over je verliest.
Het is belangrijk om jezelf de ruimte te geven die jij nodig hebt. Niet alles hoeft snel. Niet alles hoeft perfect. Soms is jouw bijdrage juist dat jij aanwezig blijft in wat anderen ongemakkelijk vinden. Dat jij er nog bent, ook als dingen rommelig, rauw of onvolmaakt zijn. Je aanwezigheid werkt dan als een anker voor anderen. En ook in relaties ben je vaak degene die de ander het gevoel geeft dat hij of zij oké is zoals die is. Je hoeft niet te sturen, niet te forceren. Jouw kracht ligt in het toestaan, in het laten zijn.
Let er tegelijkertijd op dat je jezelf niet verliest in toegeeflijkheid. Acceptatie betekent niet dat je je eigen waarheid moet wegcijferen. Blijf voelen wat van jou is, waar jouw grenzen liggen, en wat jou voedt. In coaching is het zinvol om het onderscheid te maken tussen innerlijke overgave en passiviteit. Jij bent van nature iemand die overstijgt, die afstand kan nemen, die het grotere plaatje ziet. Maar je mag ook aanwezig zijn in je eigen behoefte, je eigen grenzen en je eigen pijn.
Jouw Sense van acceptatie is een stille, maar krachtige gids. Het helpt je om het leven te benaderen met zachtheid, mildheid en openheid. Je nodigt anderen uit om zichzelf te zijn, juist omdat jij niets forceert. Je hebt de gave om vrede te sluiten met dat wat is. En daarmee breng je rust. In jezelf. In de ander. In de wereld om je heen. Want wie leert leven met wat er is, leeft vrijer dan wie blijft vechten tegen wat niet te veranderen valt.